Belofte maakt geen schuld

Hardlopers zijn doodlopers. Een cliché maar voor ons heel actueel. Want helaas is onze aannemer zo’n doodlopende hardloper.

Praatje

Ze zeggen dat jullie aannemer geldproblemen heeft, vertelt de buurvrouw in april. Misschien klopt daar niks van. Maar ik wilde het jullie toch vertellen.
Wij snappen dat dit praatje door Loro gaat. Onze mooie houten dakconstructie is al weken klaar, maar er liggen nog steeds geen pannen op. Zo komt dat praatje in de wereld, denken we dan.
Of zou hij toch….?
In januari hebben wij de dakbouwer een voorschot van tienduizend euro betaald. Het is natuurlijk niet normaal dat wij als klant een voorschot betalen aan een onderaannemer. Maar de aannemer heeft ons voorschot netjes verrekend in de factuur. Dus…

Sneller dan gras

In het dorp zien ze niet wat er allemaal achter de dikke muren van ons huis gebeurt. Het lijkt al een echt huis als de binnenmuren in april af zijn. Wel schiet het veel minder snel op dan tijdens de eerste maanden van de bouw. De fundering van ons huis groeide bijna nog sneller dan het gras in onze hof. De betonwerkers zijn harde werkers. Metselaars Jairo en Rubén hebben een langzamer tempo. Tenminste, op de bouwplaats. Want in het weekend rennen de metselaars samen wedstrijden van veertig kilometer en meer door de bergen.

Nieuwe beloften

Voorman Jairo belooft veel. Morgen halen we de stelkozijnen op. Volgende week komt de stukadoor om het werk op te nemen….Maar Jairo maakt zijn beloften vaak niet waar. Bijna nooit is mañana ook echt morgen. Zo arriveren de stelkozijnen bijna vier weken later dan hij aankondigt.
Aannemer Victor laat zich nooit op het werk zien. Ook leest hij zelf geen mail. Daarom manen we hem geregeld via WhatsApp. Soms helpt dat iets. Maar vaker nog doet Victor nieuwe beloften, waar ook hij zich niet aan houdt. Tot op het ridicule af. Zo belooft hij begin april dat hij de volgende dag hout brengt voor de betimmering onder de dakgoten. Maar dat hout arriveert pas eind juni.
Belofte maakt schuld. Nou, niet bij onze bouwers.

Geen reactie

Als we weer een paar dagen geen bouwvakkers op het werk zien, sturen we de aannemer op 7 mei dit appje.
We maken ons ernstige zorgen over de voortgang van het werk. Volgens het contract moet het huis eind augustus klaar zijn. We begrijpen dat we vertraging hebben vanwege alle regen in november en de chauffeursstaking in april. Maar Jairo en Rubén zijn vaak niet op het werk of maar een paar uur. Gisteren waren ze er niet. Vandaag evenmin. Wat is er aan de hand? Het lijkt wel of ze geen zin meer hebben om hier te werken. In dit tempo is het huis aan het einde van het jaar nog steeds niet af. Graag je reactie. Maar de aannemer reageert niet op ons bericht.

Abracadabra

De dag daarna schrikken we pas echt. Op 8 mei krijgt Jan een mailtje dat hij een bericht heeft van Agencia Tributaria, de Spaanse belastingdienst. Op zaterdagochtend notabene. Hij logt in met zijn Spaanse Digid om het bericht te kunnen lezen. Een brief van maar liefst 15 pagina’s abracadabra. We snappen niet alles. Wel is ons duidelijk dat de belastingdienst onze aannemer met naam en toenaam noemt en een bedrag van ruim 8.800 euro. En wij lijken dat bedrag te moeten betalen.
Wat is dit? app ik naar Victor en stuur de brief van de Belastingdienst. Geen reactie. Ik zie dat hij al anderhalve dag niet online is. Is het bedrijf failliet?

Somber

Het is zaterdag dus we kunnen niet te rade gaan bij onze juridisch adviseur. De zon schijnt uitbundig, maar wij zitten somber op het terras van ons-huis-in-aanbouw.
We willen onze opzichter Miguel niet storen in het weekend en sturen hem die middag daarom geen app, maar een mailtje. Maar Miguel – die qua arbeidsethos het tegendeel van onze aannemer is – leest ook op zaterdag zijn mail. Hij reageert ’s avonds als hij aannemer Victor heeft gesproken. Die had inderdaad een schuld van 8.800 euro bij de belastingdienst. Maar die is nu betaald. Zegt Victor.

Niet gebruikelijk

Wij gaan maandag voor alle zekerheid toch maar langs bij onze juridisch adviseur Andrés. Die legt uit dat het niet gebruikelijk is dat de Spaanse belastingdienst zulke brieven stuurt. Zeker niet aan particulieren, zoals wij. Dan is er echt wel wat aan de hand. Andrés vraagt Victor om uitleg. Die vertelt dat hij nog dertigduizend euro’s terug moet krijgen van de belastingdienst. Daarom had hij de openstaande rekening van 8.800 euro niet betaald. De Spaanse belastingdienst probeert die nu via ons te innen. Wij moeten de volgende factuur van de aannemer overmaken aan de Belastingdienst als Victor dan nog steeds die schuld heeft.
Tegenover ons zwijgt Victor in alle talen. Geen enkel excuus dat hij ons met zijn actie de stuipen op het lijf heeft gejaagd. We komen er later achter dat de belastingschuld begin mei niet is betaald, zoals hij beweert.

Rollator

In mei is er even een opleving in de bouw. Ons hardlopende duo maakt leidingen voor de elektricien en de loodgieter. Maar in de loop van de maand zakt hun werktempo naar dat van een honderdjarige achter de rollator. Voetje.. pauze.. voor voetje.. pauze… Als voorman Jairo eind mei onder het mes moet, valt alles stil.

Ontploffen

Victor moet nu naar de bouw komen, app ik eind mei naar opzichter Miguel. We zijn het spuugzat om aan het lijntje te worden gehouden met valse beloften. We willen dat de aannemer nu echt zijn best gaat doen om zich aan de bouwtijd te houden.
We treffen elkaar maandagmiddag op de bouwplaats. Als Victor arriveert, zet hij zijn auto niet uit, loopt direct naar de bouwkeet om daar iets te zoeken en begroet ons niet. Zo respectloos zijn we nog nooit behandeld. En als Victor zijn mond opendoet, is dat niet voor een excuus maar een beschuldiging. Ons installatiebedrijf – die huren wij zelf direct in – houdt het werk op, zegt hij.
Dat is gelul en dat weet je zelf ook, reageer ik geprikkeld.
Daarna ontspoort het gesprek. Victor roept onder andere dat we dit gedoe niet gehad zouden hebben met een Spaanse architect. Ik ontplof. Zo kwaad ben ik in jaren niet geweest. Het liefst verkoop ik die botte hond een keiharde trap. Maar gelukkig ben ik zo verstandig om even weg te lopen om mezelf weer in de hand te krijgen.

Helemaal niks

We zijn na dit gesprek goed ziek van de aannemer én de bouw. Jan heeft er slapeloze nachten van. In veertig jaar werken als architect heeft hij nog nooit zo’n wanpresterende aannemer meegemaakt. Toch modderen we nog anderhalve maand door. De eerste dagen na dat gesprek laat de aannemer zich van een goede kant zien. Hij maakt excuses voor zijn gedrag. Ook heeft hij ecologische kalkstuc gevonden om onze binnenmuren mee te stuken. En hij brengt meteen een proefstuk aan. Maar daarna valt alles weer stil. Er gebeurt he-le-maal niks.

Lekkage

Direct na het nare gesprek manen we Victor om binnen twee weken pannen op het dak te leggen. Daar ligt nu alleen waterdichte dakfolie op, die de houten dakplaten met de dikke laag houtvezelisolatie beschermen tegen de regen. Maar hoe lang is de dakfolie nog waterdicht? Want deze is eigenlijk al te lang blootgesteld aan UV-stralen.
Als het in juni een weekend flink regent, zien we de eerste lekkageplekken in ons houten plafond. We manen Victor dat hij nu echt in actie moet komen. Na nogmaals aandringen leggen zijn mannen een blauw zeil op het dak om erger te voorkomen. Maar verder gebeurt er niets.

Doormodderen

We kunnen ons voorstellen dat je nu denkt: waarom modderen jullie zo lang door met die aannemer? Nou, bijna iedereen die we hier spreken, heeft slechte ervaringen met aannemers. Zo versleet een bevriend stel drie aannemers bij het verbouwen van hun huis. De ene was nog trager en maakte nog grotere fouten dan de andere. Zij vonden onze Victor veruit het beste van de drie.
En net zoals in Nederland is hier veel vraag naar bouwvakkers, maar weinig aanbod. Dus hoe krijgen we het huis af zonder Victor? We horen om ons heen dat mensen maanden, soms zelfs jaren wachten op een aannemer of zzp’er om een klus te doen.
En wat gebeurt er als we Victor de laan uitsturen? Krijgen we dan een juridisch gevecht? Dat kan jaren duren, waarschuwen mensen ons. Want de rechterlijke macht heeft enorme achterstanden.

Knoop doorhakken

Eerst willen we Victor nog een laatste waarschuwing geven. Onze juridische adviseur Andrés zal hem een lijst laten ondertekenen, met werkzaamheden die vóór 1 augustus af moeten zijn. Maar opzichter Miguel – die op vakantie is en informeert hoe het gaat – adviseert ons om het contract te ontbinden. Handtekening of niet, het gaat Victor toch niet lukken om dat werk te doen. We hakken de knoop door en ontbinden het contract.

Failliet

Een uur later gaat de telefoon. Onze buurvrouw aan de lijn.
Ze zeggen dat het bedrijf van Victor failliet is. Hij heeft al zijn mensen naar huis gestuurd. Ik weet niet of het waar is, maar ik wilde jullie dit in ieder geval laten weten.

Spijt

Als we een dag later van onze flat naar de auto lopen, rijdt Victor ons in een bedrijfsauto tegemoet. Op de passagiersstoel zit zijn zoon van twaalf, die ook graag aannemer wil worden.
Victor stopt. Zijn blik is dof. En de zwarte kringen onder zijn ogen verraden dat hij al nachten slecht slaapt. Hij zegt dat het hem heel erg spijt. Het lukt hem niet helemaal om zijn tranen te bedwingen. Ik leg mijn hand op zijn arm en zeg dat we het vervelend vonden maar deze beslissing moesten nemen.
Ondanks alles hebben we compassie met hem als hij wegrijdt.
Maar Victors tranen worden krokodillentranen als we later die week contact hebben met zijn onderaannemers en leveranciers. En blijkt dat hij ons heeft belazerd….

Wordt vervolgd