Aan het begin van de week maken we steeds een to-do-lijstje. We hebben ons deze week voorgenomen om werk te gaan maken van de aankoop van het boomgaardje naast ons landje.
In Nederland is het contact met de bank vooral online en vrijwel altijd anoniem. Een wereld van verschil met Spanje, waar we Humberto voor alles kunnen bellen.
Iedereen die weleens naar Ik Vertrek kijkt – en wie doet dat niet? – snapt meteen dat je als emigrant echt de taal van je nieuwe land moet kunnen spreken. Wij staan niet met onze mond vol tanden, maar het kan beter.
Om in de pandemie makkelijker naar Nederland te kunnen reizen, willen we ons zo snel mogelijk registreren als residenten: officiële inwoners van Spanje. We blijven binnen de Europese Unie, dus hoe moeilijk kan dat zijn?
Aan onze voorbereiding zou het niet liggen. We wisten waar we aan begonnen en we redden ons redelijk met Spaans. Daarom zouden wij niet verstrikt raken in Ik-Vertrek-achtige taferelen. Dachten we.