Spullen kopen

Het is nog een hele toer om aan spullen voor onze hof te komen. Deze zoektocht kost bijna meer tijd dan de tuin zelf. En als we geslaagd zijn, moeten we de grote aankopen ook nog op het landje zien te krijgen…

Grote verrassing

Als ik zaterdagochtend bij de kassa in de supermarkt moet afrekenen, rinkelt de Spaanse telefoon. Je bent echt een asociale hork als je bij de kassa staat te bellen, vind ik. Toch neem ik nu zelf ook op. Want er zijn aankopen onderweg. En het is elke keer weer een verrassing wie onze spullen komt afleveren en wanneer. Track-and-trace is hier nog niet echt de standaard. Hoe groter het pakket, hoe groter de onzekerheid, is onze bescheiden ervaring.

Twintig minuten

Het is inderdaad een transporteur die me belt. Hij is onderweg naar Loro met het bouwpakket voor een houten schuurtje. Dat hebben we via internet in Alicante besteld. We willen hier onze gereedschappen in opbergen.
Graag ruim van tevoren bellen want ik woon niet op het afleveradres. Uitroepteken. Dat had ik duidelijk gemeld bij mijn aankoop. De transporteur belt weliswaar, maar zijn timing is krap. Erg krap. Want wij hadden geen idee dat ze het bouwpakket vandaag zouden komen leveren.
Kunt u over twintig minuten in Loro zijn? We haasten ons met de boodschappen naar huis en rijden – zonder ontbijt – naar ons landje. Tot onze verrassing hebben de mannen niet alleen ons schuurtje bij zich, maar ook de picknick tafel. Gek, want die komt van een ander bedrijf in Malaga. Het is ons een raadsel hoe die samen in dat busje zijn beland.

Hout lijkt wel goud

Een schuurtje en picknick tafel kun je nog vrij makkelijk vinden via internet. Wel hadden we ze liever dichter bij huis gekocht en niet duizend kilometer verderop besteld. Alsof je in Amsterdam woont en een picknick tafel bestelt in Lyon.
Om sommige gewone gebruiksvoorwerpen te vinden, moet je bijna gediplomeerd detective zijn. Een plank bijvoorbeeld. Een plank??!! Ja, gewoon een vurenhouten plank, die je bij elke Praxis of Hornbach kunt kopen. Onze gemeente staat vol met productiebos en we zien onderweg dagelijks vrachtwagens vol boomstammen. Toch kun je hier nergens een simpele vurenhouten plank kopen. Hout lijkt wel goud. De grote bouwmarkten in de steden zijn voor ons nog verboden gebied. Uiteraard door corona. Vorige week stonden we in Avilés nog bij Brico Depot voor de deur. Maar we mochten er niet in.

Op zijn teentjes getrapt

Onze hovenier biedt aan om bij een bouwmarkt in Avilés planken voor onze teeltbedden te halen. Hij levert ze daarna met zijn bus af op ons landje. In ruil daarvoor vraagt hij een bescheiden vergoeding. Heel fijn. Ook weer geregeld. Denken we…
Tot Jan de planken bekijkt als ze op het landje liggen. Totaal ongeschikt voor de teeltbedden. Want het hout is gewolmaniseerd. Het is dus via een procedé met zware metalen beschermd tegen schimmels en houtrot. In Nederland is dat al jaren verboden. Op het etiket staat onder andere – ook in het Spaans – dat je het hout niet zonder handschoenen mag aanraken. We laten onze hovenier het etiket lezen, als hij langs komt voor de afrekening.
Dit hout? Nee, hoor. Dat is echt niet giftig!! Ja, spoorbielzen, die wel. Die moet je niet gebruiken bij groenten. Maar dit? Giftig? Hoe kom je dáár nou bij?
Hoewel we de rekening netjes betalen en daar verder niet over zeuren, ergert het hem dat we iets zeggen over de ongelukkige houtkeus. Het is ons al eerder opgevallen dat mensen hier moeite hebben met kritiek, hoe voorzichtig je dat ook brengt. Wij hebben in ieder geval geen trek in spinazie met koper of aardbeien met broom. We gebruiken dit hout wel voor de vloer van het schuurtje. Want die zat niet in het bouwpakket.

Niemand gebruikt houtsnippers

We hebben ook houtsnippers nodig. Daar willen we het gras tussen de struiken en teeltbedden mee om zeep helpen. Fluitje van een cent toch? Met al die houtkap hier? Nou, nee dus. Die zoektocht is nóg lastiger dan die naar planken. Want niemand gebruikt hier houtsnippers. We kunnen dus ook geen versnipperaar huren om onze eigen kap in kleine mootjes te hakken. Daarom doen we overal navraag. Op een wandeling spreken we bijvoorbeeld twee mannen aan, die langs de rivier bomen vellen in opdracht van de gemeente. Ja hoor, ons bedrijf verkoopt houtsnippers. Bel het kantoor maar. Maar het kantoor heeft niks, als ik bel. Ik probeer nog wat andere bedrijven. Maar niemand heeft houtsnippers voor ons. Tot ik via via op een bedrijf in Galicië stuit dat ze wél levert. Als we een dag later bij een kwekerij in de buurt komen, herken ik tot mijn grote verrassing op bigbags de naam van dat bedrijf. Hier kunnen we ze dus kopen.
Ja hoor, ze kunnen de bigbags met houtsnippers volgende week afleveren in Loro. Ik betaal ze alvast vooruit. Op het coronascherm bij de kassa plakt de medewerker een reepje wit papier met daarop: Nani – 4 bigbag mini – telefoonnummer. Komt dat wel goed zo?

Doormodderen

Een dag later rinkelt de telefoon al. We hebben net ons middagmaal op.
Ja, hier met kwekerij Molinos. Volgende week leveren komt ons slecht uit. Kunnen we de bigbags ook vanmiddag leveren? Mooi, dan zijn we er over een half uur.
Weer rijden we op een holletje naar Loro om de chauffeur te laten zien, waar hij de bigbags kan neerzetten. Maar dat is nog geen simpele klus. Want de chauffeur heeft alleen een pelletwagen bij zich. Daar kun je prima een pellet met bigbags mee verplaatsen op een betonvloer. Maar hier moet hij twee op elkaar gestapelde bigbags van pakweg 350 kilo per stuk vanaf de laadklep door de modder trekken. Pfff…. We proberen hem zo goed mogelijk te helpen. Het duurt.. en duurt… De vrachtwagen slipt steeds dieper in de modder als de chauffeur de laadklep onder de tweede pellet met bigbags uit probeert te trekken. Hij vloekt niet – wel in zichzelf waarschijnlijk – en moddert net zo lang door tot de zakken er staan.