Wat zijn wij blij dat we een huis laten bouwen. Hebben jullie een bouwvergunning dan? Nou nee, nog niet. Maar als ons huis straks af is, dan betaalt ons grote geduld zich dubbel en dwars uit.
Bakken met sneeuw
Storm Filomena trakteert grote delen van Spanje op bittere kou en bakken met sneeuw. Zoveel sneeuw dat Madrilenen in het weekend te voet over hun snelwegen banjeren. Met de auto is er geen doorkomen aan. Het is decennia geleden dat de Spaanse hoofdstad onder zo’n dikke sneeuwdeken lag. En dat het zo koud was. Bij ons wint het milde zeeklimaat het met gemak van de ijzige Filomena. De narcissen bloeien al. Voor een knisperend laagje sneeuw moeten we boven de zeshonderd meter zijn.
Warme Spaanse zon
Mijn eerste kennismaking met Spanje in 1970 was ook koud. Die winter vlogen we met twee families en oma naar de Spaanse zon. De warme Spaanse zon, dachten we. Op advies van mijn bereisde oom Gilles en tante Maatje pakte mijn moeder dus zomerkleding in. Overdag scheen de zon net genoeg voor een duik in de Middellandse Zee. Maar na zonsondergang zakte het kwik tot dikke-wollen-trui niveau. Daar was de inhoud van onze koffers niet op berekend. Het appartement ook niet. De kille wind had vrij spel onder de drempelloze deuren. Gelukkig hadden we onze winterjassen wel bij ons. Daaronder konden mijn zusje Marianne en ik ’s nachts op temperatuur blijven.
Nog geen calorietje
Jan en ik waren ’s winters vaak een paar weken in Spanje. Of we nu in Gabo de Gata tussen de cactussen bivakkeerden, in een kiwiboomgaard in de Extremadura of een oude boerderij in Baskenland, overal hetzelfde patroon als die eerste vakantie in mijn jeugd. Overdag buiten behaaglijk in de felle zon. Maar ’s avonds binnen bijna altijd kleumen. Vakantiehuizen op het platteland zijn standaard uitgerust met een openhaard of houtkachel. Maar die jaagt de warmte van het houtvuur meestal zo snel door de schoorsteen, dat je daar in huis nog geen calorietje profijt van voelt. Of er staat een butagaskacheltje of een miniem elektrisch kacheltje, waar je nog geen wc mee op temperatuur kunt krijgen.
Alle warmte opslurpen
Plattelandshuizen zijn in Spanje dikwijls goed gewapend tegen hitte. Met kleine ramen en luiken ervoor, die ’s zomers elk streepje zonlicht weren. En dikke muren die zoveel zonnewarmte kunnen bufferen, dat het binnen lekker koel blijft. Nuttig in streken als Castilië en Leon, waar de zon vaak maandenlang meedogenloos schroeit. Maar dat doet ie nou niet bepaald in Asturias. Toch hebben plattelandshuizen hier ook dikke muren. Muren die op kille dagen alle warmte van de cv of houtkachel opslurpen. Als echte rupsjes-nooit-genoeg lijken die dikkerds nooit genoeg warmte te hebben. Ze hebben een monsterverbond met de ongeïsoleerde vloer – ook standaard in Asturias. Samen slagen ze er uitstekend in om bewoners in de kou te laten zitten.
De luxe van een cv
Misschien hebben Asturianen minder last van de kou dan wij. Of misschien nemen ze met minder genoegen. Hoewel het buiten nauwelijks onder nul is geweest, krijgen we ook ons huidige appartement niet echt op temperatuur. Wat wil je ook met ongeïsoleerde muren en kierende kozijnen, gevuld met enkel glas. En dan hebben wij nog de grote luxe van een cv op stadsgas. De meeste buren in onze straat moeten zich redden met een oliekachel. Zij dragen binnenshuis over hun kleding dan ook allemaal een kamerjas – in Nederland noemen we dat ochtendjas – om een beetje warm te blijven. Wij zitten stijf naast de radiator met een fleecedeken om onze benen.
Afzien
We willen een simpel leven. Heerlijk. Maar wel een beetje comfortabel graag. Niet Asturiaans koukleumen met een kamerjas of onder een fleecedekentje. Maar behaaglijk Hollands in een goed geïsoleerde woonkamer met vloerverwarming. Daarom willen we per se ons eigen huis laten bouwen. Want simpel leven betekent voor ons niet afzien. Alsjeblieft niet zeg. Met deze kou weten we weer waar we zo ‘geduldig’ op wachten…
In onze volgende blogs meer over hoe wij ons huis isoleren – en hoe niet – en waar we onze energie vandaan halen. En welke andere redenen we hebben om nieuwbouw te kiezen.
Afzien in koude verwondering. In dit huis moeten mensen er niet aan denken. Wij balen al van een haperende vloerverwarming, die kennelijk te min is voor de moderne loodgieter. Kennen jullie nog een handige Spanjaard die even in z’n Seatje hierheen wil komen?
Goeie loodgieters zijn hier ook dun gezaaid. Dus die houden we hier liever zelf, Arie.
Ja, die vakantie in 1970 van jullie met mijn ouders herinner ik me nog, vooral de verhalen over de kou!
Sterkte en plezier verder.
Grappig dat jij je zelfs de verhalen over de kou herinnert, terwijl je er zelf niet bij was. De Spaanse kranten noemen 1970 nu ook als extreem koud jaar. Bij mij heeft die eerste kou mijn liefde voor Spanje in ieder geval niet bekoeld 🙂
Jonge, jonge, wat een verhalen, Nanny. Leuk om zo op de hoogte te blijven van jullie wel en wee. Er wordt inderdaad wel heel veel van jullie geduld gevergd zeg. Maar goed, alles wijst erop dat jullie komende lente (zomer?) eindelijk de volgende stap kunnen gaan zetten: bouwen! Hebben jullie al enig idee hoelang het bouwproces gaat duren? Of ben ik nu de goden aan het verzoeken, omdat je daar natuurlijk ook weer allerlei instanties en bedrijven voor nodig hebt, waar weer van alles mis mee kan gaan? Ik duim voor jullie dat alles straks van een leien dakje gaat. Blijf vooral lekker veel bloggen!
Geduld is hier absoluut een onmisbare kwaliteit. Maar het komt goed. Uiteindelijk…
Ik zie op de schoorsteen mantel in jullie appartement wel producten waar je het warm van kunt krijgen …..
De schoorsteenmantel met wijnflessen, dat was jaren geleden in een vakantiehuis, Alex. We hebben in ons appartement geen openhaard maar een geciviliseerde cv. Ook hier drinken we regelmatig een Spaans wijntje 🙂
Aanrader: vest/jas van Texelse wol. Met capuchon. Dan houd je je eigen warmte binnen. Enne…samen kleumen kan ook heel gezellig zijn.
Ik ben nieuwsgierig naar welk boek daar onder het dekentje gelezen wordt ??
Geen idee meer welk boek… De foto is al weer van een paar jaar geleden, in Baskenland. Ik draag nu binnen een wollen jasje, mét capuchon. Buiten, in de felle zon, is het daar nu al te warm voor.
Hier is het ook wat kouder geworden maar niet in vergelijking met Madrid.
wel de handschoenen weer aan. Vanmorgen met Snow eens een andere route genomen en over de Borneokade gelopen. Ook leuk zo langs het water.
Straks weer verder met mijn coronaplakboek. Het is leuk om te doen. Zit eindeloos in kranten te lezen en te knippen. maar vooral te lezen´….
Zet ´m op daar! Groet, Lieneke
Toen ik nog je buurvrouw was, heb ik ook vaak langs de kades in de buurt gelopen. Soms met camera. Mooi en ook fotogeniek gebied.
Leuk om alle verhalen zo op een rij te hebben! Ik vind van mezelf dat ik geduldig ben. Door deze blogs kom ik er (opnieuw) achter dat mijn geduld niet voor de administratieve terreinen van het leven geldt. Hopelijk vanaf nu alles van een leien dakje. Waarschijnlijk ijdele hoop. Maar wie weet.
We hebben ook regelmatig een oprisping van ongeduld. Maar vechten tegen de Spaanse bureaucratie heeft net zo weinig zin als tegen de Nederlandse. Zelfs niet als de overheid het fout heeft, zoals de toeslagenaffaire heeft laten zien.