Als kind groeide ik op in Beek, een plattelandsdorp tussen Nijmegen en Duitsland. Een omgeving met veel ruimte om te spelen in de bossen en weilanden. Als ik met mijn moeder naar de stad ging om kleren te kopen, vroeg ik mij af waar de kinderen speelden, die daar op een etage woonden. Ik vond het zielig dat zij geen buiten hadden.
Toen ik later ging ik studeren in Den Bosch, vond ik het prima om zelf op zo’n etage te wonen. Na mijn studie verkaste ik naar Amsterdam. Daar bouwde ik als architect letterlijk aan de stad en profiteerde ik van alle stedelijk vertier. Maar de weekenden en vakanties bracht ik het liefst buiten de stad door met wandelen en fietsen. Om te genieten van de rust en ruimte. De behoeft daaraan voelde ik steeds sterker.
Na veertig fijne jaren in Amsterdam begin ik een ander leven. Ik heb genoten van mijn prachtige stad, zo rijk aan diversiteit. Maar ik verlang naar een simpel leven op het platteland. Waarin ik minder denk en meer doe. En vooral buiten leef op een mooie plek, met ruimte om mijn eigen groenten, kruiden, fruit en noten te laten groeien. Waar ik van dichtbij kan zien of vogels, vlinders en egels inderdaad beter gedijen met permacultuur. Een plek waar ik geniet als ik ’s ochtends de kippen hoor kakelen en munt pluk voor mijn thee op het terras. Waar ik over mijn theeglas in de verte tuur, naar de bergtop waar ik die middag wandelend omhoog ga.
Als boerendochter ga ik eigenlijk terug naar waar ik vandaan kom. Ik realiseerde me pas de laatste jaren dat ik altijd ben blijven verlangen naar de zee van ruimte op de boerderij uit mijn jeugd.
Samen droomden we al jaren van rust, ruimte en natuur. En nu leven we onze droom. We zijn natuurlijk enorme mazzelkonten dat we gezond zijn en genoeg geld hebben voor dit vrije leven. In Nederland hadden we dit niet kunnen doen, daarvoor is ons budget te beperkt. Gelukkig voelen we ons thuis in Spanje. Daarom spendeerden we de laatste twintig jaar bijna alle vakanties hier. We genieten van ons nieuwe leven, maar het blijft ook spannend. Krijgt Jan de taal onder de knie? Blijven we allebei gezond? Komt ons huis er…?