Beestenboel

We willen graag dat allerlei dieren zich thuis voelen in onze hof. Egels en hommels bijvoorbeeld, die we lokken met onze takkenril en bloemen in alle seizoenen.
Máár, eerlijk is eerlijk, sommige beestjes zien we liever gaan dan komen…

Uit zicht

Is dat mevrouw roodborsttapuit?
Ik pak de verrekijker om de vogel dichterbij te halen.
Ja hoor. Daar is ze weer. Ze zit op een blauwebessenstruik in de regen.
Dit voorjaar zien we meneer en mevrouw roodborsttapuit elke dag. Loerend vanaf een paal, draad of de takkenril. En dan plots een snelle snoekduik naar de grond om daar een beestje te grijpen. In juni zien we hen met hun jonge kroost. Dat moet dan nog goed leren vliegen. Daarna verdwijnt de familie uit zicht. Tot vandaag dus.
Misschien voelde de familie zich niet meer thuis in onze hof. Want de bloementuin lokte de afgelopen maanden zwermen met drukke kwetteraars…

Keihard

In de grond direct vóór en naast het huis, zaai ik begin april een mengsel met bloemzaden. Geen idee welke er precies zullen opkomen. Dat vermeldt het pakket van zaadhandel Vreeken niet. Het is een wonder dat er überhaupt bloemzaden tot wasdom komen. Want de aarde waarin ik ze in zaai, is keihard. Platgewalst door de grondwerker, die er honderd keer met zijn machines overheen gereden is in de regen. Met veel moeite hak ik de grond reepje voor reepje open om er zaad in te strooien. Daarna valt er maanden bijna geen druppel regen. Braaf besproei ik de bloementuin-in-wording dus maar elke dag met regenwater uit onze opslagtank.

Niet eenkennig

In mei kleurt de kale aarde om het huis steeds groener. Ik herken smalle weegbree, ridderzuring en andere wilde planten. Maar is het bloemenzaad ook ontkiemd?
Nou en of! In juni kleurt de tuin om het huis lila, blauw, roze, wit, geel, oranje… Het zoemt van de bijen, hommels en andere zwevers. En die zijn niet eenkennig. Gulzig slurpen ze van de nectar van cosmea, korenbloemen, papavers, dropplanten, juffertjes-in-het groen en alle andere bloemen. Wij genieten van de bloemenpracht. Maar menige Asturiaan ziet er de schoonheid niet van in. Een buurvrouw in Loro vraagt: Gaan jullie dat onkruid nog weghalen?

Zoemende gezelschap

De Aziatische hoornaar (Vespa velutina) ontbreekt in het zoemende gezelschap. Gelukkig maar. Want deze wespensoort – die nog maar kort in Europa voorkomt – is een invasieve exoot. Die heeft hier geen natuurlijke vijanden en plant zich daarom razendsnel voort. Het is een agressieve wesp, die het voorzien heeft op honingbijen en hele volken uitmoordt. Imkers hebben daar veel last van. Maar in onze hof voelt de Aziatische hoornaar zich blijkbaar niet thuis. Des te beter.

Zonnebloemen

In het zaadmengsel zitten ook zonnebloemen. Niet de soort met slechts één grote, zware bloemkop, bovenop een lange staak. Maar eentje met minstens vijf bloemen per plant. Ze lijken ons toe te lachen, als ze ’s ochtends de zon begroeten.
We weten natuurlijk dat diverse vogels dol zijn op zonnebloempitten. Zo snoepten koolmezen vorig jaar gretig van de zonnebloemkoppen, die in de boomgaard aan een appelboom hingen. Maar onze weelde aan zonnebloemen lokt een invasie van andere vogeltjes…

Taaie velletjes

Begin oktober laten groengele vogeltjes zich met dertig, veertig tegelijk, vanaf het dak van ons huis op de voortuin vallen. Ze landen allemaal op de uitgebloeide zonneaanbidders. Daar pikken ze met hun stevige snavel de zaden uit. En ontdoen die dan op wonderbaarlijke wijze van de taaie velletjes, voordat ze de zonnebloempitten opeten.
Het zijn groenlingen, ontdekken we in ons vogelboek. We kunnen ze alleen met een verrekijker bestuderen. Want zodra een van ons het terras oploopt, vliegt de hele zwerm weg. Altijd zit er eentje op de uitkijk, die alarm slaat. Daarom maken de buurtkatten, die ook vaak door onze hof sluipen, geen schijn van kans bij deze waakzame vogeltjes.

Zuring

Niet alleen onze bloemenzaden, maar ook het zaad van inheemse planten lokt vogels naar ons landje. In augustus komen er elke dag zo’n dertig putters snacken. Volgens de boekjes eten deze vogels vooral distelzaden. Maar die groeien er bij ons nauwelijks. De putters komen af op het zaad van de uitgebloeide zuringsoorten, die in de voortuin onderaan de helling groeien. Eigenlijk waren we van plan om dit stuk in te zaaien met een mengsel van grassen en wilde bloemen. Maar dat is er niet van gekomen. Komend jaar laten we in ieder geval zuring voor de puttertjes staan.

Spookachtig

Met de vogelstand in ons stukje van Asturias zit het wel goed. Zo cirkelen er bijna dagelijks sperwers om onze hof, op jacht naar een prooi. En ’s nachts horen we vaak de spookachtige roep van bosuilen, die vlakbij ons huis in het bos zitten. In onze boomgaard wonen mussen en allerlei mezen. En ’s zomers fluiten merels bovenin onze notenbomen, bij het krieken van de dag en zonsondergang. Zij hebben hoogstwaarschijnlijk onze druiven opgesmikkeld. Wel asociaal dat ze er niet eens eentje voor ons hebben laten hangen. Maar goed, dat prachtige fluiten maakt veel goed.

Ondergronds

Helaas leven er in onze hof ook dieren waar we alleen maar last van hebben, zoals woelmuizen. Drie jaar geleden dachten we nog: muizen die onder de grond wonen, hoe erg kan dat zijn? Nou behoorlijk erg. Want ze eten ook ondergronds. Of zeg maar vréten. Zo helpen ze zeker vijftien jonge boompjes naar de filistijnen, eten stukken uit aardappelen, wortelen, venkel… én witlof.
Dit voorjaar heb ik voor het eerst witlof gezaaid, wat het heel goed deed. In het najaar oogst je de witlofwortels, haalt het groene loof eraf en zet ze dan in een bak met aarde in het donker. Tenminste, dat was de bedoeling. Maar woelmuizen hebben praktisch alle witlofwortels opgevreten. Op twee na.
Soms zien we een buurtkat loeren bij de ingang van een woelmuizengang. Dit jachtinstinct juichen we van harte toe.

Huismiddeltjes

Over slakken wil ik het liever maar niet hebben. Want daar worden we bijna depressief van. Duizenden huisjesslakken schuiven door onze hof. Vreten bijna alle kiemplantjes met huid en haar op. En kruipen in zo’n beetje elke groente. In een krop andijvie zitten bijvoorbeeld zomaar vijftig slakken. Ze zitten echt overal op en in. Kruipen zelfs tegen de muren en ramen van het huis op. Geen idee trouwens, wat ze daar denken te vinden. En nee, huismiddeltjes als koffiedrab, as en eierschillen gaan niet werken tegen een slakkeninvasie, die over ons 2.500 vierkante meter grote terrein kruipt. We hebben natuurlijke vijanden nodig. Nou hadden we gehoopt dat er een familie egel in onze takkenril zou komen wonen. Want dat zijn beruchte slakkeneters. Maar egels hebben de weg naar de paradijselijke takkenril nog niet gevonden…