Onze eerste afslag

De afgelopen twintig jaar zijn we tientallen keren op vakantie in Spanje geweest. Vaak wel vier keer per jaar. Maar nu zijn we hier voor het eerst op vakantie in eigen land. En dat voelt anders.

Net Terschelling

Vanuit Pravia zijn we achthonderd kilometer naar het zuiden afgezakt. Naar de Sierra de Aracena, een streek in het noordwesten van Andalusië, zo’n honderd kilometer van Sevilla. Het decor is hier heel anders dan bij ons. Met witte dorpjes in plaats van de felgekleurde Asturiaanse huisjes. Bij ons zie je ook geen olijfbomen en steeneiken, die de heuvels hier in de winter nog groen kleuren. Maar toch voelt het vertrouwd. Want het leven hier lijkt op dat in Asturias. En met dat Spaanse leven – en de taal – zijn we anderhalf jaar na onze emigratie behoorlijk vertrouwd. Daarom voelt dit ook echt als een vakantie eigen land. Zoals we vroeger vanuit Amsterdam een weekje op Terschelling waren.

Geen onbekend terrein

Nou zijn we niet op onbekend terrein. Ook tijdens onze fietsreis van Amsterdam naar Spanje, belanden we in deze streek. Het is dan begin oktober 2004. We hebben er dan drie maanden fietsen, wandelen en kamperen op zitten. En onderweg de tijd genomen om op een taalschool in San Sebastian ons eerste Spaans te leren. Gelukkig maar. Want in het armere en dunbevolkte Castilië-Leon is het soms al een hele zoektocht om een winkel te vinden. Omdat die er aan de buitenkant helemaal niet uitziet als winkel. We vinden ze alleen door ernaar te vragen. Ook ontbreken bij de dorpen vaak richtingaanwijzers en zelfs het naambordje van het dorp, zodat je geen idee hebt waar je bent en welke weg waarheen gaat.

Natte leem

Met bemodderde fietsen rijden we vanuit het noordwesten de Sierra de Aracena binnen. We hebben dan net met onze volbepakte fiets kilometers een uur door de natte leem moeten ploegen. Omdat we zo onverstandig waren om een welgemeende routeraad in de wind te slaan. En dus belanden we op een weg die nog geen asfalteermachine heeft gezien. Waar de leemlaag nat gemaakt is om te egaliseren.
Het is warm, we zijn bekaf en willen een douche. We koersen daarom af op het enige hotel in de buurt. Maar dat zit vol. Met, jawel, mensen die de weg aan het aanleggen zijn. Het eerstvolgende hotel is twintig kilometer verderop in Portugal, vertelt de receptioniste. Wat nu?

Logeerkamer

Al reizend hebben we dan al gemerkt dat Spanjaarden hulpvaardig zijn. En dat het café fungeert als centrum van een dorp. We fietsen daarom het dorp Encinasola in en vragen bij het café naar onderdak. De cafébaas komt onmiddellijk in actie. Een half uurtje later liggen onze spullen in de logeerkamer bij Isabel, een alleenstaande zeventiger. We voelen ons dan echte reizigers.
Onze gastvrouw vertelt dat haar dorp lang afgesloten was van de buitenwereld. Pas in de jaren zeventig kwam er een asfaltweg, vertelt ze ’s avonds bij een stevige borrel. Bij de tweede borrel komt er een stapel kaarten uit de lade van haar donkerhouten dressoir. Ansichtkaarten uit diverse landen, die ze van eerdere gasten kreeg. Giechelend laat ze mij ook haar andere verzameling zien. Onder het stapeltje afbeeldingen van Maria komen plaatjes tevoorschijn van naakte mannen…

Knorrend

Tijdens onze fietsreis in 2004 maken we pas op de plaats in de Sierra de Aracena. We blijven er drie weken plakken. Omdat het hier zo fijn wandelen is over de oude verbindingspaden tussen de dorpen. Wat een geluk dat die asfalteermachine zo lang wegbleef uit deze streek. Daarom zijn die paden er nog. Ze kronkelen zich over heuvels met olijfbomen, kurkeiken en steeneiken. Onder deze bomen scharrelen overal zwarte varkens, knorrend op zoek naar steeneikels. Hun lievelingskostje. Als ik deze week voor hen onbereikbare eikels opraap en aan hun kant van de muur gooi, knorren ze luidruchtig. Na hun vrije en blije leven onder de steeneiken, eindigen deze varkens als pata negra, de beroemde Spaanse ham. Het is dat we al decennia geen vlees meer eten. Anders zou ik deze scharrelham met een gerust hart versmaden.

Genieten met Geert

We blijven in 2004 ook een paar weken in de Sierra de Aracena hangen omdat we bezoek krijgen uit Nederland. Zwager Geert wil ons tijdens de herfstvakantie een week komen vergezellen. Hij vraagt wat we daarvan vinden. We aarzelen. Na een paar maanden reizen, is ons leven in Nederland ver weg. Al reizend leven we hier en nu. Dag voor dag, zonder gisteren en zonder morgen. Maar als er één persoon is die dat ook kan, dan is dat Geert.
Die week genieten we samen enorm van elkaars gezelschap en van dit prachtige gebied. Geert leert zijn eerste Spaanse woorden en schaterlacht bij grote spraakverwarringen.
Nu, zeventien jaar later, denken we daaraan terug als we een pad volgen, dat we met hem hebben gelopen. Wat missen we die man, die er helaas al jaren niet meer is.

Eerste afslag

Onze fietsreis in 2004 was de eerste afslag voor ons leven nu in Spanje. Zonder die reis, was onze Spaanse vlam waarschijnlijk niet ontstoken. Mijn omgeving verklaarde me voor gek dat ik mijn vaste baan opzegde voor een fietsreis. En Jan moest nee zeggen tegen een hele mooie opdracht. Maar we lieten ons niet verleiden tot zijpaden, en vertrokken op onze volbepakte Idworx toerfietsen naar Spanje. Een reis die ons uiteindelijk na heel veel vakanties in Spanje voorgoed in Asturias heeft gebracht.

Nieuwsgierig naar de Sierra de Aracena? Een compilatie van foto’s van onze vijf vakanties in deze regio.

er zijn geen afbeeldingen gevonden