Ik vertrek

Aan onze voorbereiding zou het niet liggen. We wisten waar we aan begonnen en we redden ons redelijk met Spaans. Daarom zouden wij niet verstrikt raken in Ik-Vertrek-achtige taferelen. Dachten we.

Op de valreep trouwen

Emigreren is spannend. Leuk spannend, maar ook wel eng spannend. Daarom bereiden we ons tot in de puntjes voor op ons vertrek. Zo akkeren we onze financiële planning door met een specialist die de belastingwetten in beide landen kent. Ook laten we een Spanje-proof testament maken. Na decennia van samenwonen moeten we daarvoor op de valreep trouwen. Een moetje dus, maar toch bijzondere dag midden in de eerste coronagolf.

Geen Amsterdammers meer

Op vrijdag 3 juli staan we om 9.00 uur voor de balie van het stadsdeelkantoor in Amsterdam Oost. Na bijna veertig jaar in de hoofdstad, komen we ons uitschrijven. We overhandigen ons Spaanse adres. Nog een paar dagen en dan zijn we geen Amsterdammers meer.

Best lastig

Als we ons half juli in onze tijdelijke woning hebben gesetteld, gaan we eerst de ziektekostenverzekering maar regelen. Poeh, best lastig om in het Spaans verzekeringsvoorwaarden te snappen. Als de gekozen verzekeraar mij belt en ik een code niet goed noteer, beland ik in een telefonisch labyrint van misverstanden. Tot een geduldige dame me weer op het juiste spoor zet.

We antwoorden op goed geluk ‘yes’ en ‘no’

Vóór de verzekeraar ons toelaat, moeten we allerlei vragen over onze gezondheid beantwoorden. Of we dat misschien liever in het Engels doen? Handig, zeker voor Jan. Onze ondervrager klinkt sympathiek maar zijn Engels is voor ons echt onverstaanbaar. We antwoorden op goed geluk ‘yes’ en ‘no’ op de tientallen vragen die hij op ons afvuurt. Omdat zijn telefoonverbinding steeds wegvalt, moet ik tot zeven keer toe opnieuw beginnen met mijn hele antecedentenriedel. Maar… over acht dagen hebben we een Spaanse ziektekostenverzekering.

Absurde actie

De volgende dag ligt er een brief in de bus. Van mijn Nederlandse ziektekostenverzekeraar. Die meldt doodleuk dat ik niet meer verzekerd ben sinds mijn vertrek uit Nederland, nu drie weken geleden. Zijn ze nou helemaal belatafeld? We volgen gewoon de wet, reageert de verzekeraar ijzig als ik woest verantwoording eis voor deze absurde actie.

Zonder pardon eruit geknikkerd

Emigranten wonen vaak op papier nog jaren in Nederland. Wij zijn daar te braaf voor en willen de boel niet oplichten. Maar daar sta je dan met je goeie gedrag. Zonder pardon uit de ziektekostenverzekering geknikkerd. En weet je wat het gekke is? Dat staat in geen enkele handleiding hoe-word-ik-emigrant.

Nee, we kunnen uw auto niet meer verzekeren

Een paar weken later krijgen we pas écht spijt van ons brave gedrag. De RDW eist het kenteken van onze auto op. Nu inleveren. Persoonlijk. In Veendam.
Huh??!! Maar volgens de handleiding-hoe-word-ik-emigrant heb je toch een halfjaar om je kenteken om te zetten? Nou, niet als je je uitschrijft in Nederland.
Ja, hier met Univé. Nee, zonder geldig kenteken kunnen we uw auto niet meer verzekeren. Oké, dan nemen we toch een Spaanse maatschappij?
No, no, wij kunnen niets voor u betekenen zolang u geen Spaans kenteken heeft.

Vier hordes

Voor dat Spaanse kenteken moeten we vier hordes nemen. De eerste is de keuring van de auto, waar je alleen online een afspraak voor kunt maken. Dat proberen we. Maar het systeem laat alleen auto’s toe met een Spaans kenteken. Ja maar... We bellen allerlei nummers van de ‘Dirección General de Tráfico’ maar krijgen niemand te spreken om onze situatie voor te leggen. Iets minder braaf verhaspelen we dan ons Nederlandse kenteken dan maar tot een fictief Spaans. Dan krijgen we toegang tot het afsprakensysteem. Door de Spaanse lockdown zijn de wachttijden lang. Erg lang. Het eerste gaatje is over twee maanden en 13 dagen.

Nog drie dagen respijt

Wat moet je met een auto zonder kenteken en verzekering? Terug naar Nederland. En snél. Want de verzekeraar geeft ons naar maar drie dagen respijt. Gelukkig wil de Seat garage de auto weer terugkopen. We hebben er dan pas twee maanden in gereden.