De klant is een bedelaar

Vóór de kerst wilden we de voordeur van ons huis op slot kunnen draaien. Dat is gelukt. Maar wel met veel trekken en duwen…

Nul bescherming

We hebben ons een beetje verkeken op de wind. Vooral als die met flinke snelheid uit het zuiden raast, vanaf de hoogvlakte van Castilië en Leon. We hebben vanuit ons huis kilometers vrij zicht, wat prachtig is. Maar daardoor ook nul bescherming tegen die ziedende zuidenwind.

Klappert

Bij een stevige bries jaagt de wind de regen in horizontale striemen over ons landje. Daarom spant Jan in september al plastic voor alle ramen om het huis binnen droog te houden. Maar als de wind flink aantrekt, klappert het plastic in de ramen zo hard, dat de hondjes van de buurvrouw er bang van worden. Ook wij knijpen hem, elke keer als de weersdienst storm en regen voorspelt. En dat gebeurt in de loop van oktober steeds vaker…
Gelukkig heeft Jan het plastic deskundig in de ramen gezet. Het overleeft elke storm. Toch willen we zo snel mogelijk deuren en ramen in ons huis. In ieder geval vóór de kerst.

Smoezenboek

De eerste horde die we daarvoor moeten nemen, is de stukadoor. Hij houdt de boel al op vóór hij begonnen is. Ons appverkeer met hem leest als een smoezenboek.
Rugpijn, röntgenfoto, rechtbank, specialist, bestelbus laten keuren, die komt niet door de keuring en moet gerepareerd, wachten op een nieuw onderdeel voor de stucmachine, dat is er twee dagen later nog steeds niet, een tussendoorklus loopt uit, loopt langer uit, nog één dagje extra nodig, oh nee toch nog twee, vaccineren, griep…
Als hij eind november op weg is naar Loro en zijn bus gaat onderweg kapot, stuurt hij een foto van de kraanwagen die hem komt ophalen. Deze keer dus blijkbaar geen smoes….

Andere boeg

Als we richting half november gaan, is het stucwerk binnen nog steeds niet af. Zucht.
Gil en zijn zoon Jean zijn aardige kerels. Maar zo krijgen we onze ramen er niet in vóór de kerst.
We gooien het maar eens over een andere boeg. Duwen werkt niet. Trekken dan misschien wel….?
We zeggen tegen Gil dat het binnenstucwerk 16 november af moet zijn want we hebben met installatiebedrijf Moris Arroes afgesproken dat zij op 17 november aan de slag gaan met de leidingen voor de vloerverwarming.

Niks vragen

Wonder boven wonder is Gil maar één dag te laat klaar. Geen ramp want de installateurs Kamal en Javi beginnen vier dagen later dan afgesproken. Maar dat is hier doodnormaal.
Héél opvallend: Kamal en Javi stellen vragen aan Jan en overleggen met hem. Huh, wat is daar nou bijzonder aan? Niks vanuit Nederlands perspectief. Maar hier doet iedereen maar wat in de bouw. Zonder op tekeningen te kijken of te vragen wat precies de bedoeling is. Bij twijfel hanteren de meeste bouwvakkers het devies: vooral niks vragen, maar gewoon doen waar je zelf zin in hebt.
We zijn helemaal verrast als de installateurs ook hun rommel opruimen en al hun afval meenemen. Dat is nog nooit vertoond! Integendeel. Iedereen laat hier alles in en om het huis gewoon uit zijn handen vallen. Lege zakken, spijkers, brokken steen, stukken hout. Zelfs half opgegeten broodjes zwerven door het huis, als de hondjes Nico en Luna daar tenminste niet mee aan de haal gaan.

Niet vlekkeloos

Het begrip klantgericht komt niet voor in het Asturiaanse woordenboek. Dat merken we ook weer bij Morprinsa, het bedrijf dat de dekvloer komt storten. De technische en commerciële man van het bedrijf zegt vijf keer zijn afspraak af om naar de klus te komen kijken. De zesde keer kondigt hij zijn komst zo kort van tevoren aan, dat het ons onmogelijk lukt om erbij te zijn. Helaas. Want de klus verloopt niet vlekkeloos…

Pompoensoep

Op het terras liggen sinds oktober pallets met zeil erop. Die moeten ervoor zorgen dat de regen van het terras afloopt. We halen ze weg als Morprinsa op het terras een aflopende dekvloer komt maken. Dat is tenminste de bedoeling. Maar hoe zijn ze dat in hemelsnaam van plan? De mortel is zo dun als pompoensoep. Totaal ongeschikt voor een vloer die per meter twee centimeter moet aflopen. We verbieden ze om op het terras een vloer te storten.

Betonspetters

Ondertussen hebben de dekvloerjongens ons in huis ook nog opgezadeld met duizenden betonspetters op de net gestuukte muren. En het restant van de mortel hebben ze ongevraagd geloosd bovenop de drainage naast het huis. Dat betekent weer dagen krabben en bikken om de rotzooi van een ander op te ruimen. En weer een middag sjouwen met pallets, balken en zeil om het terras regenvrij te houden.

Boetekleed

Na dit dekvloer akkefietje kunnen we even weinig enthousiasme opbrengen voor ons bouwproject. Alles gaat zo moeizaam. Jan heeft in zijn lange carrière als architect en bouwbegeleider nog nooit zulke ondeskundige en onklantvriendelijke prutsers gezien als hier.
Ik stuur Morprinsa een formele mail met onze klachten. Waar we normaal vlot zijn van betalen, houden we nu een boete van twintig procent in op de factuur. Dat werkt. De directeur reageert binnen een dag. Maar denk maar niet dat hij het boetekleed aantrekt. Wel verwijt hij mij dat ik niet zomaar een bedrag kan inhouden op zijn factuur…

Werkeloze machine

We moeten naar ons einddoel blijven koersen, houden we elkaar maar steeds voor. Met de dekvloer zijn we weer een stap dichterbij. Ramen en deuren vóór de kerst moet lukken. Tenminste, als Gil de muren buiten heeft gestuukt…
Als we op een zonnige zondag in Loro komen, is Gil er met twee zoons. Ze zitten vrolijk te kletsen naast een werkeloze stucmachine. Het was de bedoeling om vandaag met zijn drieën meters te maken met de buitenmuren. Maar de stucmachine krijgt de fijne bruinoranje mortel niet gemengd met water. Wat nu?

Worst

Volgens Gil ligt het aan de waterdruk en krijgt de stucmachine niet genoeg water. Dat verbaast ons. Want ook al komt het water via een zeventigmeter lange slang van onze buurvrouw, er zit best veel druk achter. Maar we vragen aan Pepe – een boer uit de buurt – of we een tank van duizend liter van hem kunnen lenen. Pepe brengt er zelfs twee. Maar ook met duizend liter water kan Gils machine er geen stuc van maken. De enige oplossing is de mortel mengen met een betonmolen en daarna met de hand op de muren aanbrengen. Een loodzware klus. En Gil heeft niet een-twee-drie een betonmolen voor handen….
We gaan niet weer weken wachten en houden Gil daarom een worst voor. Hij is niet echt duur, dus we kunnen hem wel een bonus toezeggen. Mits hij de klus vóór 12 december heeft geklaard.
Dat werkt. Op 10 december is het buitenstucwerk eindelijk klaar.

Geen antwoord

In de tweede helft van november laten we kozijnenfabrikant Carpinteria Rojo weten dat we vóór de kerst alle ramen en deuren in ons huis willen. Dat moet lukken want ze waren er eind oktober al volop mee bezig, toen we hun werkplaats bezochten. Toch krijg ik geen antwoord op de vraag wanneer ze komen. Als ik het drie keer tevergeefs heb gevraagd, gooi ik het over een andere boeg.
Ik app: ‘Wij verwachten dat jullie de week van 12 december komen.’
‘OK’, reageert Manuel Rojo een minuut later.

Vertrouwen

We kijken er al weken naar uit dat we mooie kastanje houten ramen, deuren en schuifdeuren in ons huis krijgen. Maar op de dag dat ze komen, zijn we allebei ziek. Griep. Ik ben te beroerd om naar Loro te gaan. Jan sleept zich erheen maar wiebelt koortsig op zijn benen en heeft geen energie om te kijken naar wat de timmermannen precies doen..
Na ons bezoek aan de timmerwerkplaats eind oktober hebben we alle vertrouwen in de vakbekwaamheid van dit bedrijf. De ramen en deuren dan ook zijn perfect gemaakt. Dat wel. Maar ze worden niet goed gemonteerd. Een blinde kan nog zien dat vier ramen in de woonkamer niet goed geplaatst zijn. Onbegrijpelijk dat vakmensen zo’n broddelwerk afleveren. We sommeren hen om dit binnenkort aan te passen. Gelukkig staat er nog een flink bedrag open…

Prutsers

Bouwen gaat hier niet vanzelf goed. Er is zoveel vraag naar vaklui, dat bedrijven en zzp’ers het zich makkelijk kunnen veroorloven om prutswerk te leveren. We horen dat dit vooral in Asturias een groot probleem is. We hebben zelf in ieder geval al heel wat prutsers gezien, die de kennis noch het geduld hebben om vakwerk te maken. Ons eigen huis laten bouwen, kost daarom meer stress dan we ooit hadden kunnen verzinnen. Maar we naderen ons einddoel…

Vind je het leuk om nog meer bouwfoto’s te zien? Neem dan hier een kijkje