Manusjes-van-alles

Wij houden geen vakantie. Als kersverse aannemer hebben we het druk met het organiseren van de bouw en opruimen van de bouwplaats. En Jan neemt nu ook zelf de troffel ter hand. Ondertussen ben ik druk met de hof en alles wat we daaruit oogsten.

Tussen de buien door

Het is woensdagmiddag vijf uur. We rijden met een kofferbak vol zakken van de distributeur van onze Ytong bouwblokken, naar de bouwplaats in Loro. Er was geen vulmortel meer om de muren aan te helen. Als aannemer moeten we er nu zelf voor zorgen dat er nieuwe komt.
Het is nog vijftig kilometer naar de bouwplaats als de Spaanse telefoon piept. Een berichtje van dakdekker Andrés. Hij stuurt foto’s van ons dak…
Hèhh?! Bijna alle pannen liggen er al op! Dat hadden we niet verwacht want het regent vandaag pijpenstelen. Tussen de hoosbuien door, hebben Andrés en zijn kompaan gewoon doorgewerkt.

Even bellen

‘Morgen plaatsen we het dakraam en maken we het werk af’, lees ik voor.
‘Andrés moet wel even met onze elektricien overleggen’, reageert Jan.
Het Velux dakraam heeft elektrische bediening omdat het te hoog zit om handmatig open en dicht te doen. Ik stuur een appje naar onze elektricien Gely.
Wil jij onze dakdekker Andrés even bellen? Want die gaat morgen de Velux monteren.
En aan de dakdekker app ik dat onze elektricien hem gaat bellen.
Vijf minuten later lees ik dat ze contact hebben gehad. Ook weer geregeld.

Vakantiemaand

We maken gelukkig weer vorderingen met ons huis. En dat is bijzonder. Zeker omdat augustus in Spanje dé vakantiemaand is. Maar we merken dat veel mensen hier maar één week op vakantie gaan, en geen drie zoals de Nederlandse bouwvak. Zo heeft onze elektricien Gely aan één week strand in Cádiz genoeg.
Dakdekker Andrés is in de tweede week van augustus ook weer aan het werk. Die vrijdag legt hij samen met zijn kompaan ruim tweeduizend pannen op het dak, die de vrachtwagenchauffeur in pallets boven het dak hijst. Eén zo’n Spaanse Tejas Borja dakpan weegt bijna vier kilo. Dus tel maar uit wat ze verplaatsen.

Asturiaanse doedelzak

Maar maandag de 15e werken de dakdekkers niet. Dan is het Mariahemelvaart, een officiële feestdag. Augustus is sowieso de feestmaand hier. In Loro vieren we het eerste weekend van augustus het feest van onze schutspatroon San Lorenzo. Dat begint op vrijdagavond met een copieus vleesmaal, dat wij aan onze vegetarische neus voorbij laten gaan. Zaterdagochtend zijn we wel van de partij. Dan is er een mis in de dorpskapel en daarna een kleine processie. Met vier vrouwen die een beeld van Maria dragen, gevolgd door vier jongemannen die het beeld van San Lorenzo dragen. Voor hen loopt de gaitaspeler, die de Asturiaanse doedelzak bespeelt. Ze maken maar een klein rondje. De bar lonkt…

Aanstekelijke deuntjes

Direct na de processie gaat de buitenbar naast het dorpshuis open. Op het podium speelt een professioneel duo bekende Spaanse popsongs. De doorgewinterde accordeonist/zangeres weet precies hoe ze de feeststemming erin moet krijgen. Binnen een paar minuten dansen de eerste paren al op de aanstekelijke deuntjes.
’s Avonds worden er Asturiaanse worstenbroodjes geserveerd. Wij nuttigen een vleesloze maaltijd bij de buurvrouw en gaan samen met haar naar de feesttent. Daar wagen we ons zelf ook op de dansvloer. Het feest gaat door tot vijf uur ’s ochtends. Maar dan liggen wij al een paar uur in ons tentje in de boomgaard.

In het ziekenhuis

Ook in Asturias is de vraag naar bouwvakkers groter dan het aanbod. We mogen daarom in onze handjes knijpen met vakmensen zoals dakdekker Andrés, die onze opzichter Miguel voor ons weet te strikken. Zonder Miguels netwerk konden wij ons aannemersbedrijf wel sluiten.
Oké, we hebben zelf wel Javier benaderd, de vakkundige metselaar die onder andere alle wanden netjes aanheelt. Hij heeft een baan en doet dit dus in de weekenden. Maar het tweede weekend dat hij wil komen werken, stuurt hij vrijdag een appje: ik lig in het ziekenhuis. Een probleem met zijn hart, horen we later. Door verkeerde medicijnen had hij een gevaarlijk lage hartslag.

Meesterproef

Heel vervelend voor Javier, natuurlijk. Maar wij maken ons wel wat zorgen. Zolang de muren niet aangeheeld zijn, kan de stukadoor niet beginnen. En er is nog een hoop werk aan de muren…
Jan klimt daarom zelf maar op de steiger en gaat aan de slag als metselaar. Hij heeft veertig jaar mensen zien werken aan zijn projecten. Dus in theorie weet hij wat hij moet doen. Maar hij maakt het zichzelf niet gemakkelijk want hij begint als eerste met de lastigste klus: de muur met de grootste rafelrand. Ook de muur waar hij zich al maanden groen en geel aan ergert. Geduldig bijt Jan zich vast in de klus en hij slaagt met vlag en wimpel voor deze meesterproef.

Vol vreten

Nu Jan zich op het huis stort, doe ik in mijn eentje de hof. Ik begin meestal in de kas.
Ineens vallen me gaatjes op in sommige tomaten. Ik snij er eentje open. Getver, een rups zit zich daarbinnen vol te vreten. Ik zie ergens anders ook een rups eitjes leggen op een tomaat.
Hebben we de tomatenschimmel phytophthora overwonnen, nu dit. Maar wat is het?
De eerste hulplijn is onze vriendin Els, landbouwkundig ingenieur en dochter van een tomatenteler. Maar zij kent de rups niet. Haar broer – ook een deskundige – heeft wel een idee. Zelf doe ik ondertussen navraag bij de Asturiaanse adviesorganisatie voor ecologische landbouw. Die reageert heel snel: het is de Heliothis armigera oftewel tomatenrups. Als we een week later in onze biologische winkel groenteteler Adrian tegenkomen, horen we dat hij daar dit jaar ook meer last van heeft. Ik speur nu elke dag in de kas naar besmette tomaten en verwijder die zorgvuldig.

Spaanse pepers

Gelukkig laten de rupsjes-nooit-genoeg veel tomaten over voor ons. Ik pluk elke dag minstens een kilo tomaten, soms wel 2,5 kilo. Nou kun je tomaten vrij makkelijk conserveren door er saus van te maken en die in potten te doen. Maar ik oogst bijvoorbeeld ook veel Spaanse pepers. Die naam slaat trouwens nergens op want Spanjaarden houden helemaal niet van pepers en heet eten. Ik koop een goeie vijzel om sambal te maken van de pepers. Nuttig, want dat gebruik ik best vaak en dat kun je hier niet kopen.

Aarzelend begin

Isabel belt. Zij runt samen met haar man Enzo de bar in Loro. Er komt zondag een band spelen en ze willen bezoekers wat te eten bieden. Of ik ervoor voel om ook wat te maken? Het lijkt me heel leuk om in Loro tapas aan te bieden van producten uit onze eigen hof.
Ik duik de keuken in en maak komkommerrolletjes, rolletjes van gegrilde aubergine met zelfgemaakte humus, gevulde tomaatjes, een plaattaart van pompoen en boekweitpannenkoeken met zelfgemaakte vijgenjam.
Pas ter plekke begrijp ik dat we de hapjes zelf moeten verkopen, net zoals alle andere cateraars. Jan en ik beginnen wat aarzelend, maar we krijgen er al snel lol in. Want onze vegetarische tapas vallen in de smaak. Binnen een half uur zijn we al los. Dat smaakt naar meer…

Galmen

Het is zondagavond tegen zeven uur. Onze metselaar Javier is samen met een collega nog aan het werk in ons huis. ’s Ochtends heeft Javier zijn maat geholpen, een zzp’er die twee extra handen nodig had bij een klus. Vanaf vanmiddag vier uur werken ze nu samen bij ons. En niet met tegenzin. Want we horen ze galmen met de muziek mee…

Je kunt hier nog meer foto’s van bouw zien